Wij hebben verschillende lange busreizen door Europa gemaakt o.a. naar Griekenland en Schotland.
Ik had al lang geleden besloten dat ik niet het type mens was voor een busreis. En zeker geen nachtelijke. De Eurolinesbus naar Londen was the bloody limit geweest, met én dronken medepassagiers, én een microfoonverslaafde buschauffeur én iemand naast mij die wel kon slapen. „Voortaan alleen nog maar naar Texel”, dacht ik, en dat was op een gekke manier een heel bevrijdende gedachte. [2]