blinken

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  blinken    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• blin·ken

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘stralen’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1461

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
blinken	blonk	geblonken
klasse 3	volledig

Werkwoord

blinken

1. absoluut in opvallende mate licht weerkaatsen of uitzenden

   • Het duin blonk in het felle zonlicht. 
   • De nieuwe auto staat te blinken in het zonlicht. 

Verwante begrippen

• glanzen, glimmen, glinsteren, schijnen, schitteren

Hyponiemen

• doorblinken, opblinken, uitblinken, verblinken

Afgeleide begrippen

• blinker, blinkerd

Uitdrukkingen en gezegden

• Het is niet al/alles goud wat er blinkt

Dingen zijn vaak niet zo mooi als ze op het eerste gezicht lijken

Vertalingen

    1. in opvallende mate licht weerkaatsen of uitzenden   

Duits: blinken (de), glänzen (de) Engels: shine (en) Frans: briller (fr) Noors: blinke (no), glinse (no)

Nynorsk: blinke (nn), glinse (nn) Oudnoords: bragða Spaans: brillar (es), resplandecer (es), relucir (es), lucir (es)

Gangbaarheid

• Het woord blinken staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "blinken" herkend door:

99 %	van de Nederlanders;
100 %	van de Vlamingen.

Duits

Werkwoord

blinken

1. blinken, glanzen, schitteren

   «Die frisch geputzten Felgen blinken in der Sonne.»

   De goed schoongemaakte velgen blinken in de zon.

2. knipperen

   «Er blinkt mit den Augen.»

   Hij knippert met zijn ogen.

   «Der Kopflamp blinkte.»

   De koplamp knipperde.

Noors

Woordafbreking

• blin·ken

Naar frequentie	7793

Zelfstandig naamwoord

blinken, m

1. bepaalde vorm nominatief enkelvoud van blink

Nynorsk

Woordafbreking

• blin·ken

Zelfstandig naamwoord

blinken, m

1. bepaalde vorm nominatief enkelvoud van blink